ساز دهنی

بچه که بودم علاقه خیلی شدیدی به ساز دهنی داشتم.توی هر فیلمی و کارتونی و یا هرجا سازدهنی می دیدم توجهم جلب میشد.از نگاه کودکانه من انگار دنیا پر از ساز دهنی بود و من حتی یه دونشم نداشتم.اون موقع ها عادت نداشتم چیزی از پدر مادرم بخوام برای همین چند مدت روزام با این آرزو گذشت تا اینکه جایزه رتبه های مدرسه رو اعلام کردن،ساز دهنی هم یکی از جایزه ها بود، جایزه شاگرد دوم! همیشه قبل از شروع امتحانا جایزه رو میاوردن توی کلاس میذاشتن تا باعث رقابت بشه.منم که تازه از ایران اومده بودم با شرایط مدرسه جدید وفق پیدا نکرده بودم و از طرفی دیگه سال اول ابتدایی هم جزو رتبه های کلاس نبودم و این کارمو سخت میکرد اما نمیشد به همین سادگی از کنار سازدهنی گذشت به خصوص وقتی که هر روز با هم چشم تو چشم بودیم.انقدر خوندم تا از شانس بد شاگرد اول شدم!حالم بدجوری گرفته شد یه چیزی شبیه داستان بچه های اسمان خودمون.اما بی خیالش نشدم ،رفتم از شاگرد دوم کلاس خواهش کردم جایزمونو عوض کنیم و اونم از خدا خواسته قبول کرد.رسیدن به اولین آرزوی عمرم برام خیلی شیرین بود.همش توی دستم بود و به رنگ قرمز براقش نگاه میکردم ،به بدنه فلزی قشنگش که کاملا بی عیب و نقص بود.دقیقا همون چیزی بود که میخواستم

اون روز یکی از روزای خوب زندگیم بود...

                                                                 ***

سازدهنیمو بردم خونه سعی کردم باهاش آهنگ بزنم اما نمیشد!منو باش فکر میکردم کافیه بزاری جلو دهنتو فوت بدی تا هر آهنگی که تو ذهنته ازش بیرون بیاد اما به این سادگیا نبود.خیلی تلاش کردم ولی فایده نداشت انگار قرار نبود سازدهنی باهام راه بیاد.وقتی ازش ناامید شدم گذاشتمش تو کمد.هنوز دوسش داشتم ولی دیگه برام اون ساز دهنی رویایی نبود.بعد چند مدت توی جابجایی ساز دهنیمو گم کردم. میتونم بگم اونقد برام عادی شده بود که بعد از حدود بیست سال تازه یادش افتادم.جالبه بعد از اون انگار یهو دنیا از ساز دهنی خالی شده بود.شایدم چون دیگه نگاه من دنبال ساز دهنی نبود...